બલૂનમાંથી ભૂસકો

બલૂનરાઈડ તો જાણે અમારા માટે જીવનમરણનો પ્રશ્ન બની ગયો. મળસ્કે ચાર વાગ્યા પહેલાં, ઊઠીને તૈયાર થતાં થતાં તો અમારા ત્રણેયની નજર ઘડી ઘડી બારીની બહાર ફરી આવતી. ભઈ પવન તો વધારે જોરમાં નથી ફૂંકાતો ને? બલૂન ઊડહે એવું લાગતુ છે? બલૂનદર્સન કરવા મલહે ખરું? અમારો ફેરો ફોગટ તો નીં જાય ને? ઊંચા જીવે તૈયાર થઈને નીચે હૉલમાં પહોંચ્યાં તો અમને લેવા માટે ગાડી હાજર હતી. એનો અર્થ કે, બલૂનમાં ઉડવા મળવાનું. હાશ! એ સવારે પણ અંધારું હતું ને ગાડી ત્યારે પણ ભાગતી હતી તોય અમને કોઈને બીક ન લાગી! પંદરેક મિનિટ અંધારાને માણ્યા પછી દૂર અજવાળું ને થોડી ગાડીઓ દેખાઈ. સવારની પહેલી રાઈડ માણવા બીજા પ્રવાસીઓ અમારી જેમ જ હાજર થઈ ગયેલા. વાહ, બલૂનમાં જવા આટલા બધા લોકો આવી પણ  ગયા? અમે ર’ઈ તો નીં જઈએ ને? ભઈ એવું છે કે, જો બલૂનમાં બેહવાનું નક્કી ઓહે તો જ બેહાહે નીં તો દહ ધક્કા ખાઈને હો પાછા ફરવાનું છે. જોઈએ હું થાય તે.

એક મોટા મેદાનમાં, એક મોટા તંબૂમાં સૌ માટે ચા–કૉફી ને નાસ્તાની વ્યવસ્થા હતી. અમે તો ખુશ. મેં હરખાતાં કહ્યું, ‘હાસ, આ લોકો આપણું હારુ ધ્યાન રાખતા છે. બાકી તો, આપણને આટલી ઠંડીમાં વે’લ્લી હવારે ચા પાવા કોણ નવરુ ઓ’ય?’ ‘અરે, બો ખુસ નો થા. આ બધુ તો આપણે પૈહે જ છે. ઓ’ટલ પરથી લાવવા લઈ જવાનું ને આ ચા–નાસ્તા કરાવવાનું બધુ બલૂનના ભાડામાં સામેલ છે. અ’જુ બીજી હો ભેટ મલહે તુ જોયા કરજે.’ ‘કઈ નીં. આપણને તો ચા મલી એટલે સાંતિ.’ બધાનાં બલૂન તૈયાર થાય એટલી વાર સૌ ગપ્પાં મારતાં રહ્યાં. થોડી વારમાં દરેક બલૂનના અલગ ગ્રૂપ બની ગયા અને તે મુજબ બધા જુદી જુદી ગાડીઓમાં વારાફરતી રવાના થયા અને પોતપોતાના બલૂન પાસે જઈ ઊભા રહી ગયા.

હૉટેલમાંથી નીકળ્યા પછીની દરેક ક્ષણનો અમે રોમાંચ માણતાં હતાં. ‘ઓહ આમ! ઓહ તેમ! આ જો! પેલુ જો! અરે આ તો આવુ બલૂન! ઓહ આવી બાસ્કેટમાં જવાનું? બાપ રે! આ તો એક રૂમ જેવી બાસ્કેટ! કેટલી ભારે ઓહે! ને પાછા એમાં આટલા બધા બેહવાના? તે ઊંચે કેવી રીતે જહે? હાઈઈઈ બો મજ્જા આવ્વાની. હાઈસ, હારુ થીયુ કે આજે પવન હો બો જોરમાં નથી ને વરહાદ હો નથી ને આપણો પત્તો હો પડી ગીયો. રાતના પેલો પોઈરો નીં મઈલો ઓ’તે ને ગાઈડ નીં ઓ’તે તો તો આપણે રવડી જ પડતે.’ અમે લોકો બલૂનની તૈયારી જોતાં ઊભા રહ્યાં. મોટા રંગબેરંગી બલૂનને, અમે જે બાસ્કેટમાં બેસવાના હતા તેની સાથે મોટા દોરડાંઓ વડે બંધાઈ રહ્યું હતું. જાડા નેતરની એક મજબૂત બાસ્કેટમાં છ ખાનાં હતાં ને દરેકમાં ચાર ચાર જણે ઊભા રહી જવાનું હતું. અમને તો એમ કે, અંદર બેહવા હારુ કંઈ ખુરસી બુરસી ઓહે કે પછી એક છેડેથી બીજે છેડે આરામથી અ’રીફરી હકાય એટલી જગા તો ઓહે જ. પણ એ તો જેમતેમ અંદર ચઈડા પછી જ ખબર પડી કે, એક વાર જેમ ઊભા રી’યા તેમ જ ઊભા રે’વાનું ને એક ઈંચ હો ખઈસા વગર જગ્યા પર જ ફરવુ ઓ’ય તો ફરાય, બાકી કઈ નીં. ચાલો અ’વે જે છે તે, વરણાગી કઈરા વગર મજા લેઓ. બધે જ બધી હગવડ કાં જોયા કરવાની? પત્તો પઈડો તે કે’ઓ નીં.

અમારા સૌના આશ્ચર્ય વચ્ચે અમારા બલૂનની પાઈલટ એક ટર્કિશ સ્ત્રી હતી! વાહ, એક મુસ્લિમ દેશની યુવતી આજે જગમશહૂર બલૂનની પાઈલટ છે, કે’વુ પડે! હવે એ ટર્કિશ હતી એટલે સુંદર જ હતી એ તો સમજી જ લેવાનું હોય, જેમ કોઈ કાશ્મીરી કન્યા સુંદર જ હોય તેવું. સુંદરતાની સાથે પાઈલટ હોવાને કારણે એ જબરી સ્માર્ટ હતી. જેમ જેમ બલૂન ઊંચે ચડતું ગયું તેમ તેમ એની કાબેલિયત ને એનાં મજબૂત બાવડાંને અમે પ્રશંસાભરી નજરે જોઈ રહેતાં. અમે તો છેલ્લે એનાં વખાણ બી કરેલા, ‘પહેલવાન છે હં બાકી!’ એ તો ખુશ થઈ ગઈ ને મસ્ત સ્માઈલ આપીને કોઈ જુવાનને શરમાવે એમ ચાલતી થયેલી. અમે તો તરત જ આપણી હીરોઈનોને બબડવા માંડેલાં, ‘આપણે તાં બધી ઈ’રોઈન ઈન્સપેક્ટર બને તેમાં હો કેટલો મેકઅપ કરે ને કેટલી સ્ટાઈલ મારે? આને જોઈ ઓ’ય તો બધી ઠંડી જ થઈ જાય.’

ગઈ કાલે જે જગ્યાઓએ અમે ફરવા ગયેલાં તે બધી જગ્યાઓ પરથી અમે બલૂનમાં ચક્કર મારતાં હતાં. પેલી પાયલટ વચ્ચે વચ્ચે દરેક જગ્યાનાં નામ પણ બોલતી હતી ને સમજાવતી પણ જતી. કેટલા મીટર ઊંચે આવ્યાં ને કેટલા મીટર ઊંચે જઈ શકાય ને એ પોતે કેટલા મીટર સુધી લઈ જઈ શકે તે બધું કહેતી હતી. તે દિવસે સૂરજ અમને દર્શન નહોતો આપવાનો ને વાદળિયું વાતાવરણ હતું એટલે સૂર્યોદય તો અમને જોવા ન મળ્યો. પવન પણ ઠંડો હતો એટલે વધારે ઊંચે જઈ શકાય તેમ નહોતું તોય એ અમને સાડા સાતસો મીટર ઊંચે લઈ ગઈ. બલૂન એકદમ ધીરે ધીરે ઊંચે ચડેલું અને તેવું જ ધીરે ધીરે બધે ફરતાં ફરતાં અમને અલૌકિક આનંદનો અહેસાસ કરાવી રહ્યું હતું. આ એક એવો લહાવો હતો, એક એવો અનુભવ હતો કે જે કદાચ અમે ફરીથી માણી શકીશું કે કેમ તે સવાલ હતો. અમે સતત આજુબાજુ અને નીચે નજર ફેરવ્યા કરતાં હતાં.

નીચે તો કોઈ નદી નહીં કે દરિયો નહીં, કોઈ છાપરાં નહીં કે ઊંચા મકાનો નહીં કે નાળિયેરીનાં વૃક્ષોની હાર નહીં. હતાં તો ખંડેર જેવા બાંધકામો ને કુદરતી ભૌગોલિક રચનાઓ જેને કારણે કાપાડોક્યા પ્રસિધ્ધ છે. જ્વાળામુખીના કારણે બનેલી અદ્ભૂત ખીણો, ગુફાઓ ને ટેકરીઓ એક અલગ જ દ્શ્ય ઊભું કરે છે. એ ગુફાઓમાં પાછી હૉટેલો બની છે ને ચર્ચો પણ બન્યાં છે! દ્રાક્ષના બગીચા (વાઈનયાર્ડ્સ) ને ફળોના બગીચા પરથી હળવે હળવે બલૂન પસાર થાય ત્યારે આહાહા! પેલી પાયલટ તો જ્યારે કોઈ દોરી ખેંચીને બલૂનમાં ગૅસ ભરતી(એવું અમને દેખાતું) ત્યારે આગના ભડકા ઉઠતા ને અવાજ આવતો, ભખ ભખ ભખ ભખ! પછી પાછી અમને બધું સમજાવવા લાગતી ને સતત નીચે જમીન પરના સ્ટાફ સાથે પણ સંપર્કમાં રહેતી. સબ સલામત હૈ! હવે અમે આટલા ઊંચે આવ્યાં ને હવે અમે અહીંથી પસાર થઈએ છીએ વગેરે વગેરે. એની ટર્કિશ ભાષા હતી નહીં તો અમે પણ કંઈ મમરા મૂકવા લાગતે. એક કલાકની અમારી સફર હતી એટલે એણે એનો સમય થતાં અમને જણાવ્યું કે, ‘હવે આપણું બલૂન નીચે જશે. કોઈ ગભરાશો નહીં ને જ્યાં સુધી હું કહું નહીં ત્યાં સુધી કોઈએ બલૂનમાંથી ઉતરવાનું નથી.’ અમે ફરી આજુબાજુનો નજારો માણવા માંડ્યો. ફરી ક્યાં અહીં આવવાનું હતું? બલૂનમાં બીજા પ્રવાસીઓ વાત કરતા હતા કે, દુનિયામાં આ રાઈડ જ વધારે વખણાય છે. સાંભળીને અમને અમારા પૈસા વસૂલ લાગ્યા.

બલૂન જમીનથી થોડા જ ફૂટ ઊંચે હતું કે, અમને સૌને પાયલટે ઘુંટણથી પગ વાળીને અધ્ધર બેસવા કહ્યું જેથી બલૂન ઉતરે ત્યારે ઝાટકો ન લાગે. બલૂનમાં તો ફક્ત ઊભા રહેવાની જગ્યા હતી તોય જેમતેમ અમે એકબીજાને ટેકે ઘુંટણિયે વળ્યાં ને અધ્ધર રહ્યાં. ફિટનેસના અભાવે એક એક સેકંડ ભારે લાગતી હતી. હવે બલૂનમાંથી ઉતરવાની વિકટ ઘડી આવી. કેવી રીતે ઉતરશું? ‘અ’વે નજીક જ તો આવી ગયલા છે. એના કરતા બલૂનમાંથી ભૂસકો જ મારી દેય તો ચાલે કે નીં?’ હું બબડી. મને દેખાયું નહીં પણ મારી બેનોના ડોળા મેં અનુભવ્યા ને તેમાં ભૂલમાં હું તો પારુલના ઘુંટણ પર બેસી ગયેલી! એક હળવી ચીસ ઊઠી ને મારી ન ઊઠી શકવાની મજબૂરી! હવે?