બલૂનમાં લટકી ગીયા

‘મેડમ, આપને તો બલૂનરાઈડ ભી ઈનક્લૂડેડ હૈ ઐસા બોલા થા ઔર પેપરમેં તો કુછ લિખા નહીં હૈ!’ અંજુએ પેલી ટૂરવાળીને ખખડાવવાના ઈરાદાથી જ ફોન કર્યો પણ આપણે સજ્જન છીએ તે સાબિત કરવા શરૂઆત તો ધીરેથી જ કરવી પડે ને?

‘મૈંને બલૂનરાઈડકા કુછ નહીં બોલા થા.’ મેડમનો ચોખ્ખો નન્નો સાંભળીને પારુલે ફોન હાથમાં લઈ લીધો, ‘મેડમ, આપને મુજસે બાત કી થી તબ આપને બલૂનકા બોલા થા, મુજે બરાબર યાદ હૈ. શાયદ આપકો યાદ નહીં હોગા.’

‘મેરી યાદદાશ્ત ઈતની ભી બૂરી નહીં હૈ. મૈંને બલૂનકી બાત તો કી હી નહીં થી.’

ચાલો પત્યું? હવે એ ત્યાં ઈન્ડિયામાં રહીને દાદાગીરી કરે ને અમે નિરાધાર જેવાં અહીં ટર્કીમાં, કરીએ તો પણ શું કરીએ? ફોન પર ખોટી જીભાજોડીમાં પૈસા પણ ન બગાડાય ને? જોકે, આવા સમયે તો મગજ ગુમાવવાનું કે અફસોસ કરીને બેસી રહેવાનું પણ પાલવે નહીં. પારુલે તો ટૂર કંપનીના માલિકને જ હીધો ફોન લગાઈવો. એની હાથે વાત થાય તે પેલ્લા મેં તો એ લોકોને ના હો પાડી ને બલૂનના નામનું ના’ઈ લેવા કીધુ, ‘બેઠા જ છે અ’વે બલૂનમાં. જવા દેઓ. બીજે કેથે ફરવા જહું ત્યારે પે’લ્લેથી જ બલૂનનું બધુ નક્કી કરીને જ જહું, બીજુ હું?’ એટલુ હાંભરતા વારમાં જ બેઉ જણીએ મારા પર તૂટી પડી, ‘તુ બધે એમ ફસકી નો પડ. જાં હુધી કંઈ પત્તો નીં પડે તાં હુધી તુ કંઈ જ બોલતી નો. અમે બધુ ગોઠવી લેહું.’ હું ચૂપચાપ એક બાજુએ બેસીને તમાશો જોતી રહી. છેલ્લી ઘડીએ અ’વે કંઈ થાય નીં. આ લોકો અમથુ માથુ દુખવતા છે. મેં ફોનની વાત સાંભળ્યા કરી. એ બંને તો આ પાર કે તે પાર કરવાના જુસ્સામાં.

પારુલે જ્યારે પહેલી વાર ફોન કર્યો ને બધી વિગત જણાવી ત્યારે માલિકે ખૂબ શાંતિથી જવાબ આપ્યો, ‘હું જોઉં છું, કંઈક ગોઠવી આપું.’ થોડી વાર જવાબની રાહ જોઈને પાછો એને ફોન લગાવ્યો તો એણે કહ્યું કે, ‘તમારા ગાઈડ સાથે વાત કરો. એ બધું ગોઠવી આપશે.’ ગાઈડનો ફોન બહુ વાર સુધી ન લાગ્યો એટલે ફરી પેલા માલિકના દ્વારે ઘંટ વગાડ્યો. માલિક તો કંટાળી ગયા હશે તે ચિડાઈ ગ્યા! ‘મેડમ, મૈં યહાં સિંગાપોર મિટિંગમેં બૈઠા હૂં, પ્લીઝ આપ અપને ગાઈડસે બાત કિજીએ.’ (‘જો મેં ક’યલુ ને?’ એટલું બોલવા પર મેં સંયમ રાઈખો નીં તો મારુ આવી બનતે.) તરત જ અમે ત્રણ નીચે રિસેપ્શન પર ગયાં. અમારો ગાઈડ તો સવારે આવવાનો હતો. રિસેપ્શન પર અમે બધી વાત સમજાવી ને બલૂનનું કંઈ ગોઠવી આપવા કહ્યું. એ ભાઈ તો કોઈ બલૂનવારા હાથે વાતે લાઈગો. જો એ લોકો એકબીજા હાથે ઈંગ્લિસમાં વાત કરતા ઓ’તે તો અમારાથી એમાં ડબકુ હો મૂકાતે. પેલા હાથે રિસેપ્સનિસ્ટે હું વાત કરી ખબર નીં પણ પેલો અમને બીજે દા’ડે હવારે બલૂનમાં લઈ જવા તૈયાર થઈ ગ્યો! અમે તણ્ણેવ તો ખુસમખુસ! હાસ, મેર પઈડો ખરો. મને હો પછી થીયુ કે, આ લોકોની વાત તો હાચી છે. એમ જીરીક અમથી વાતમાં ફસકી નીં પડવાનુ. છેલ્લે હુધી કોસિસ તો ચાલુ જ રાખવાની. હવારે પાંચ વાગે એ લેવા આવી જહે એમ જણાવી ગીયો એટલે અમે ખાઈ પીને નિરાંતે હૂતા. ખાવાનું હારુ ઉતુ.

સવારમાં પાંચ વાગ્યામાં ચાનો કંઈ મેળ પડ્યો નહોતો ને રૂમમાં પણ ચા મૂકવાની કિટલીની સગવડ નહોતી એટલે અમે સુસ્તીમાં હોવા જોઈતાં હતાં પણ બલૂનમાં ઉડવાના વિચારમાત્રથી અમે અજબ સ્ફૂર્તિમાં હતાં. પેલો રાતવાળો છોકરો અમને લેવા આવી ગયેલો. અમે તો બલૂનમાં બેસવાના ઉત્સાહમાં જોયું પણ નહીં કે, અમારાં ત્રણ સિવાય હૉટેલમાંથી બીજું કોઈ જ સાથે આવ્યું નહોતું. રસ્તા પર તો દૂર સુધી ઘોર અંધારું ને ગાડી તો ફરફરાટ ભાગવા માંડી! સાલુ અજાઈણા સે’રમાં ઈં’મત તો કરી લાખીએ ને પછી પાછા ફફડવા હો માંડીએ! પાંચેક મિનિટમાં એક હૉટેલ આગળ ગાડી ઊભી રહી ને ત્યાંથી બે ગુજરાતી પેસેન્જરને બેસાડ્યાં. અંધારામાં તો અમને ખબર ન પડત પણ વાતચીતમાં ઓળખાઈ ગયાં. એમનો પહેરવેશ તો ઠંડીને લીધે અંગ્રેજો જેવો જ હતો ને અહીં કોઈ ગુજરાતીની તો અમે આશા જ નહોતી રાખી. અમેરિકાના હર્ષાબેન પટેલ એમના મિસ્ટર સાથે બલૂનરાઈડની મજા લેવા આવેલાં. ઔપચારિક વાતો થઈ ને જ્યાંથી બલૂનરાઈડ માટે બધાંને લઈ જાય તે જગ્યાએ સૌ પહોંચ્યાં. અમારા જેવાં ત્યાં ઘણાં હતાં. જોરદાર ઠંડા પવનમાં ઠૂંઠવાતાં સૌ ઊભેલાં. વળી એક વાર પેલું નસીબ કે’વાય કે હું? તે આડુ ફાઈટુ ને ખરાબ વેધરને કારણે તમામ રાઈડ કૅન્સલ થઈ છે એવી જાહેરાત થઈ ગઈ!

ખલાસ! અવે તો કોઈને હો દોસ નીં દેવાય. કાલે હવારે તો અંઈથી નીકરી હો જવાના. આખરે અમે બલૂન બલૂન કરતા લટકી પઈડા. ચાલો નસીબમાં ઓ’ય તે ખરુ એમ બબડતાં અમે ફરી ગાડીમાં ગોઠવાયાં. હૉટેલ પર નિરાશ વદને પહોંચ્યાં ને રૂમમાં જઈ લટકેલા મોંએ બેસી રહ્યાં. કંઈ વાત કરવાનું કે નાસ્તો કરવા જવાનું પણ મન ન થયું. એટલામાં અમારા ગાઈડનો ફોન આવ્યો. ‘મૅડમ, નવ વાગે તૈયાર રહેજો. આપણે સાઈટસીઈંગ માટે જવાનું છે, નીચે હૉલમાં આવી જજો.’ ફરવા જવાના વિચારે અમારામાં ફરી સ્ફૂર્તિ આવી ગઈ. ચાલો બલૂન ના સહી પણ બાકી શહેર તો જોઈ લઈએ. અમે તૈયાર તો હતાં જ, નીચે નાસ્તો કરવા પહોંચી ગયાં. જાતજાતનું ખાવામાં બલૂનના દર્દને ઓછું કર્યું. ખાતાં ખાતાં સતત પહેલા ગાઈડને યાદ રાખીને અમે સમયસર નવ પહેલાં ગાઈડની સામે હાજર થઈ ગયાં. ગાઈડે પોતાની ઓળખાણ આપી ને અમારું સ્વાગત કર્યું. ટર્કિશ ગાઈડ પચાસેકની ઉંમરનો હતો. ઊંચો ને જાડો કહેવાય એવો તંદુરસ્ત પણ પહેલી નજરે જ એકદમ સજ્જન ને વિવેકી હોવાની છાપ એણે પાડી દીધી. હવે પછીની અમારી બાકીની ટૂરનો ગાઈડ સારો મળવા બદલ અમે ખુશ થયાં. એક દિવસ કાપાડોક્યામાં ફરીને બીજે દિવસે સવારે નવ વાગે, અમારે અમારી સ્પેશ્યલ મિનિ બસમાં નીકળી જવાનું હતું પામાક્કૂલે જવા માટે. સંગાથમાં બીજા આઠ અમારા જેવા જ પ્રવાસીઓ. ચાર ભારતીયો મુંબઈથી, બે જાપનીઝ બહેનો અને એક પતિ–પત્ની બધા બ્રાઝિલથી. આખો દિવસ ફરીને સાંજે હૉટેલ પર અમે પાછાં ફર્યાં કે, ત્યાં પેલો બલૂનવાળો છોકરો, બીજા દિવસે જો વેધર સારું હોય તો બલૂનરાઈડનું પૂછવા આવેલો! અમે ત્રણે એકબીજા સામે જોયું ને એને હા પાડી દીધી. ગાઈડ પણ સાથે જ હતો. ‘જો નવ વાગ્યા પહેલાં તમે હૉટેલ પર પાછાં ફરતાં હો તો મને કોઈ વાંધો નથી.’ અમે એને જ કહ્યું કે, ‘તમે જ પેલા છોકરાને પૂછીને નક્કી કરી લો.’ સવારની પહેલી સફરમાં જો અમે જઈએ તો જ અમે આઠ–સાડા આઠે હૉટેલ પર પાછાં પહોંચી શકીએ ને તો જ નવ વાગ્યે પામાક્કૂલે માટે નીકળાય! ગાઈડે બધી ગોઠવણ કરી દીધી ને બીજી સવારે ફરી અમે બલૂનરાઈડ માટે તૈયાર, મનમાં પ્રાર્થના કરતાં કે, હે બલૂનવાળા બાબા, અહીંની વેધર ને અમારી રાઈડ તમારા હાથમાં છે. અમારા સામું જોજો. તમારા દ્વારેથી અમે ખાલી હાથ પાછા ન જઈએ એટલું તો કરજો બાબા.’