‘એમ પીના પ્રવાસે’–(૨)

‘આપણે ઉચ્છલ ભેગાં થઈને જ જઈશું કારણકે ઉચ્છલથી મહારાષ્ટ્રનું નવાપુર ફક્ત બે જ કિલોમીટર દૂર છે અને નવાપુરનો હાઈવે સીધો નેશનલ હાઈવેને જોડતો લઈ જાય ઈંદોર. અંતર છે સાડા ત્રણસો કિલોમીટર અને ટાઈમ લાગે સાડા છથી સાત કલાક. એમ તો ઉચ્છલથી પણ જે હાઈવે જાય તે સીધો ઈંદોર પહોંચાડે પણ એ રસ્તો બહુ સારો નથી.’ આવી ચોક્કસ માહિતી પારુલે શોધી કાઢી એટલે નક્કી થયું કે સવારે બને તેટલાં વહેલાં નીકળી જવું.

‘અરે પણ ડ્રાઈવરનું કંઈ નક્કી કર્યું? આપણે આપણાં પૂંછડાં તો ઘેરે મૂકીને જવાનાં એટલે કોઈ સારો ડ્રાઈવર શોધી રાખજો.’

‘અરે, અમારા દિનેશભાઈ ઝિંદાબાદ.’ મેં નક્કી રાખેલું નામ જણાવ્યું.

‘એ વળી કોણ? ભાઈ, આપણે એકલાં જ જવાનાં છીએ એટલે કોઈ સારો ને વિશ્વાસુ ડ્રાઈવર જ શોધજો હં. રસ્તે કોઈ માથાકૂટ નહીં જોઈએ.’ એકલી સ્ત્રીઓ જ જવાની હોય ત્યારે હજાર સવાલ ને હજાર તકેદારીની વાતો ઉમેરાતી જ રહે. ઉંમરમાં પાછી વીસ પચીસ વરસની કોઈ નહીં કે બધે દોડતી ને ફુદકતી પહોંચી જાય. એમ તો અમારા બધાનો ઉત્સાહ પણ કમ તો નહોતો જ પણ એક જૉલી સિવાય સૌએ દવા, ચશ્માં, ચોકઠાં ને લાકડી, નીકેપ જેવા કંઈ મોજાં ને પાટાપિંડી તો ભૂલ્યા વગર લેવાનાં હતાં. કદાચ નાસ્તાના થેલા જેવો જ આ દવાદારુનો થેલો થવાનો હતો કે શું? સહીસલામત પાછા ફરવાની ગૅરંટી અમે ઘરનાંને આપેલી પણ એમને અમારા ઉપર વિશ્વાસ કેટલો? વારે વારે એકની એક સલાહોથી અમને થતું કે હવે ક્યારે ભાગીએ! તેમાં બધા તરફથી દિનેશભાઈની જાંચપડતાલ ચાલુ થઈ.

દિનેશભાઈ એટલે આમ તો મારા દીકરા જેવડો જ પણ એને ભાઈ કે દીકરા કહીએ એટલે એના મનમાં અમારા માટે પૂજ્યભાવ કાયમ રહે. મારા ઘરની નજીક જ રહે એટલે વરસોથી એને ઓળખીએ તે મોટામાં મોટું સુખ. એણે તો કાયમ માટે જ કહી રાખેલું, ‘અરધી રાતે પણ કામ પડે તો મને એક ફોન કરી દેજો.’ ને આ વાત એ સાચા દિલથી કહેતો તેની અમને ઘણી વાર ખાતરી પણ થયેલી. દિનેશ એમ તો ઊંચો ને હટ્ટોકટ્ટો કહેવાય એવો પણ જોનારની પહેલી નજર એના સીસમ જેવા રંગ ને એના મોટા પેટ ઉપર જ પડે. સ્વભાવે તદ્દન નિર્દોષ બાળક જેવો ભોળો દિનેશ એક જ વાર કહેતામાં અમારો સારથિ બનવા તૈયાર થઈ ગયો. ડ્રાઈવિંગમાં સોમાંથી સો માર્ક્સ મળે એટલી શાંતિ ને સલામતીથી ગાડી ચલાવે. જેના ખભા પર ચાર ચાર મા–બહેનોની જવાબદારી હોય તે બિચારો ક્યાંથી ગમે તેમ ગાડી ભગાવવાની હિંમત પણ કરે? વ્યસનમાં તો એને દારૂ કે સિગરેટ પર સખત નફરત હતી પણ અમારી સાથે વધારે વાત કરવી ના પડે એટલે એ સતત મોંમાં માવો મૂકી રાખતો! અમે અસમંજસમાં. માવો છોડવા કહેશું ને આખે રસ્તે વાત કરીને માથું ખાઈ ગયો તો? એમ પણ અમારા કહેવાથી કંઈ એ માવો છોડવાનો નહોતો. જોઈશું, પાછા ફરતી વખતે સાણસામાં લઈ જોઈશું. આટલો જુવાન છોકરો એમ વ્યસનમાં બરબાદ થાય તે કેમ ચાલે? હજી બીજા પ્રવાસો પણ અમારે કરવા કે નહીં?

ખાસ વાત તો એ, કે એ મનમોજીલો પ્રવાસી પણ હતો. જવાબદારી વગરનું એનું જીવન ઈર્ષા ઉપજાવે તેવું હતું. કોઈ એને દોસ્તીદાવે ડ્રાઈવર તરીકે લઈ જાય ને પૈસા આપે તો ઠીક નહીં તો કંઈ નહીં. લોકો એનો ગેરલાભ પણ લેતાં તોય દિનેશ તો નિજાનંદમાં મસ્ત. ઉચ્છલ અને નજીકનાં ગામોની નદીઓ ને ટેકરીઓ તથા જંગલોનો પણ ખાસ્સો માહિતગાર. દિનેશ કુશળ તરવૈયો પણ છે જાણીને અમને હાશ થઈ. હવે એમ પીનાં જંગલો, નદીઓ, ડુંગરા કે ધોધની ચિંતા નહીં, દિનેશ છે ને? લેટેસ્ટ મોબાઈલ લઈને ફરતો દિનેશ કમ્પ્યુટર એક્સપર્ટ હોવાને લીધે અમારા કરતાં પહેલાં જ જગ્યાની માહિતી એ ગૂગલ પર મેળવી લેશે! ચાલો, રસ્તે અમારે દિનેશ સાથે માથાં નથી દુ:ખવવાનાં તેની સૌને હાશ થઈ.

આખરે એક મજાની સવારે, ‘અમારો પ્રવાસ આનંદદાયક રહે’ એવી શુભેચ્છાઓના ફોન રણકતા થયા અને અમે ચાર ચોટલાએ ‘જય મધ્ય પ્રદેશ’ના નારા સાથે ઉચ્છલ છોડ્યું. દુ:ખ તો કોને હોય? અમે જનારાં તો ફરવાના ને થોડા દિવસ જવાબદારી વગરના, સ્વતંત્ર હોવાના અહેસાસે વધારે પડતાં જ ખુશ હતાં, જ્યારે ઘરનાં સૌ થોડા દિવસ ઘરમાં શાંતિથી રહેવા મળશેના વિચારે મોજમાં હતાં. હા, અમારી ચિંતા જરૂર હશે પણ એ તો હવે અમે ના પાડેલી એટલે અમારું કહ્યું માન્યું હશે એવું અમે માની લીધેલું.

પ્રવાસ નામ જ મારા મનમાં અજબ રોમાંચ પ્રેરે. પછી તે, ગમે તે વાહનમાં ને કંઈ નહીં તો પગપાળા પણ કેમ ન હોય! દરેક વાહનની અલગ જ મજા છે. આજકાલ તો ટ્રેન ને બસના પ્રવાસ ઓછા થઈ ગયા છે પણ એમાંય મજા તો એટલી જ આવે, જેટલી આપણે ગાડી લઈને નીકળ્યાં હોઈએ ને આવે. આ અનોખા પ્રવાસમાં તો અમે ધારીએ તે જગ્યાએ ગાડી ઊભી રાખવાની આઝાદી ધરાવતાં હતાં, કોઈનીય રોકટોક વગર! વાહ! હજી તો, ઉચ્છલથી સવારની મસ્ત મોસમમાં નીકળ્યાં ને દસેક મિનિટમાં નવાપુરની બહાર જ નીકળ્યાં કે રસ્તે એક નાનકડા ધોધે અમને ઊભા રાખી દીધાં. ગાડી બાજુએ લઈ બ્રિજ ક્રોસ કરી અમે પહોંચ્યાં મોતીઝરાના ફોટા પાડવા!

દસ પંદર મિનિટ એમ જ નીકળી ગઈ. ઓહ! હજી તો શરૂઆત જ થઈ ને આમ જ જો આપણે રસ્તે ઉતરતાં રહીશું તો પહોંચતાં રાત પડશે ને એમ પીમાં રાતે પ્રવેશ? ના બાબા ના! ખાસ કોઈ કારણ વગર હવે ગાડી ઊભી નથી રાખવી એવું નક્કી કરી અમે ફરી ટ્રકોની ચિચિયારીઓ વચ્ચે ગાડીમાં ગોઠવાઈ ગયાં. મનમાં અમને જોઈને અકળાતા દિનેશને પણ હાશ જ થઈ હશે ને?

‘એમ પી’ના પ્રવાસે

‘એમ પી જોયું છે?’

‘એમ પી? એટલે?’

‘લે, એમ પી નથી ખબર? મધ્ય પ્રદેશ. ટીવી પર જેની બહુ સરસ સરસ એડ આવે છે ને તે.’

‘ઓહ એ એમ પી?’

‘તો બીજું કયું એમ પી છે?’

‘ના ના કંઈ નહીં.’

‘કહી જ દો જે મનમાં છે. પછી મને તો આમ ને મને તો તેમની વાત નહીં જોઈએ.’

‘મને એમ કે, કોઈને કંઈ પીવા બાબતે કહેવાનું હશે કે આમ નહીં, એમ પી.’ મેં ડરતાં, ગભરાતાં ને શરમાઈને હસતાં થોડું ધીમેથી કહ્યું.

‘બસ, આ જ તમારી સાથે માથાકૂટ છે. હોય કંઈ ને સમજો કંઈ. અમે, એમ પી જોયું? એમ પૂછ્યું ને તમે ગાડીને ઊંધી દિશામાં લઈ ગયાં. ખેર, હવે તો નથી જોયું એ પણ સાબિત થઈ ગયું. તો હવે બોલો એમ પી જોવું છે? ને જોવું હોય તો જવું પડે એટલે જવું છે? જલદી નક્કી કરો એટલે આપણે બુકિંગ કરવા માંડીએ.’

‘મારે બુકિંગ પણ કરવા લાગવાનું છે?’

‘ઓહ્હો! ભઈ, જે બોલું તે જ સમજો એ જરૂરી નથી. જે કહેવા માગું તે સમજો તો બસ છે.’

‘સારું, વિચારું.’

‘હવે એમાં વિચારવામાં વરસ કાઢી નાંખશો. કાલે જવાબ તૈયાર રાખજો. આપણે દસ દિવસ એમ પી ફરવા જઈશું. અમને હામાં જ જવાબ જોઈએ.’

‘અરે ભઈ, એવું હોય તો હમણાં જ હા કહી દઉં ને? પણ જરા વિચારવાનો ટાઈમ આપો. ડબલ ડબલ વાત નહીં કરો.’

‘ઓકે, તો કાલે હાનો ફોન કરજો.’

ટર્કી ટૂરને વાગોળવામાંથી બહાર આવું તે પહેલાં તો બન્ને બહેનોની ધમકી આવી ગઈ! પારુલ અને અંજુ મારાથી નાની પણ આવી વાતોમાં એમનું જ ચાલે. જોકે, આવી ધમકી હવે મને સદવા માંડી છે એવું ટર્કીનો પ્રવાસ પૂરો થયો ત્યારથી મને પણ લાગવા માંડ્યું છે. વળી આ વખતે તો અમારા કોઈ પણ પ્રવાસમાં જોડાવા થનગની રહેલી મારી ભત્રીજી જૉલીને પણ સાથે લેવાની હતી. ‘હવે તમે જ્યાં પણ જાઓ, પ્લીઝ મને લઈ જજો.’ આમ તો અમારી વચ્ચે પ્રવાસની કોઈ વાતો થઈ નહોતી પણ એના વાંચનશોખે મારી પ્રવાસકથાઓ ઝડપી લીધી હોવાથી એણે તો અગાઉથી જ બુકિંગ કરાવી રાખેલું. મારું નક્કી થતાં જ મેં એને પણ પૂછી લીધું,

જવાબ શું હોય? ‘કાકી, નેકી ઔર પૂછ પૂછ? હા જ ને વળી. મેં તો મારા વરને પણ કહી જ રાખ્યું છે, કે કાકી જ્યારે પણ, કોઈ પણ પ્રવાસ નક્કી કરે ત્યારે હું જવાની છું.’

લો, અમારી ચંડાળચોકડી તો તૈયાર થઈ ગઈ એમ પીના પ્રવાસ માટે!

આટલી મોટી ટર્કી યાત્રા હવે અમારા માટે ઘરમાં તો કોઈ સર્ટિફિકેટથી કમ નહોતી. કોઈનાય ઘરમાં ના પાડવાનું કોઈ પણ કારણ ઊભું થાય, કે એના પર ટર્કીનો હવાલો આપીને એ કારણનું સૂરસૂરિયું કરી દેવાય. તોય કંઈક તો બહાનું હોવું જોઈએ ને? એટલે બે ત્રણ બહાનાં આપીને અમને ડરાવવાની કોશિશો થઈ.

‘એમ પીમાં તો સાંજ પછી બહાર જ ન નીકળાય. તેમાંય જંગલ એરિયામાંજો ફસાયા તો જંગલી પ્રાણીઓ ને રાતે હાઈવે પર ચોર–લૂંટારાની બીક. એના કરતાં બીજી કોઈ સલામત જગ્યાએ જાઓ તો સારું.’

‘એકદમ અજાણી જગ્યાએ, એકલી તમે ચાર જણીઓ જાઓ તો બધાનાં ઘરમાં ઉચાટ રહે. એના કરતાં કોઈ જાણીતી જગ્યાએ જાઓ એટલે અમને પણ શાંતિ. જોઈએ તો કોઈ ટ્રાવેલ કંપનીમાં બુક કરાવી આપીએ.’

હવે આવું કહે એટલે સ્વાભાવિક છે કે અમને વધારે જોશ ચડે.

‘અરે, અમને પણ બધી ખબર છે. અમે બધી તપાસ કરી લીધી છે. દિવસે બધે ફરીને સાંજ સુધીમાં હૉટેલ પર પહોંચી જઈશું, પછી ક્યાંથી કોઈ બીક રહે? સાંજે ને રાતે સિટીમાં ચક્કર લગાવશું. એમ જ તો બધે ફરાશે ને? કંઈ ડરી ડરીને ફરવા જઈશું તો કશે જવાશે જ નહીં. તમે લોકો બિલકુલ ફિકર નહીં કરો. અમને પણ અમારી ફિકર ને જવાબદારી હોયને? તમને ચિંતા થાય એવું કંઈ નહીં કરીએ ઓકે?’ (પ્લીઝ અમને જવા દો. હજી તો હવનનાં લાકડાં ગોઠવ્યાં એમાં જ હાડકાં લઈને હાજર થઈ ગયા? હંહ!)

જેમ તેમ મંજુરી મેળવીને અમે એમ પીની જાતજાતની તૈયારીની વાતે લાગ્યાં. રોજના એકબીજાને ફોન કરવાના ચાલુ થયા અને રોજની નવી વાતો થવા માંડી. કેટલાય સવાલો ને કેટલીય રાહતો પણ મળી. કામની વહેંચણી થઈ ગઈ. હાશ, મારે ભાગે તો કંઈ કામ જ નહોતું બચ્યું! એક તો બધામાં સિનિયર ને બહારની દુનિયાની હોશિયારીમાં ઝીરો એટલે મને માનવંતુ પદ અપાયું–ખજાનચીનું. આ પણ આમ તો બહુ ભારે ને જવાબદારીનું જ કામ ગણાય એટલે મેં સહર્ષ સ્વીકાર્યું. નાસ્તા કોણે કયા ને કેવા લેવા તેની પણ દર વખતની જેમ જ રસપ્રદ ચર્ચાઓ થઈ. આ વખતે જૉલી સુરતથી આવતી હતી એટલે નાસ્તામાં સુરતની ઘારી, ભૂસું અને બિસ્કીટ ઉમેરાવાનો મોટો ફાયદો હતો. એના નાસ્તાના લાંબા લિસ્ટ પર અમે દિલગીરીની મહોર મારી હતી, બાકી એ તો વારંવાર સુરતી વેરાયટીઓ યાદ કર્યા કરતી. ખેર, ગરમ કપડાંના લબાચા નહોતા લેવાના તેની મોટી શાંતિ હતી. દિવાળી પહેલાં કે દિવાળી પછીનો સમય આરામથી ફરવા માટે ઉત્તમ ગણાય એવું અનુભવે સમજાયું હતું. દિવાળી પહેલાં અમને કોઈની પરીક્ષાની બીક નહોતી અને દિવાળી પછીના વેકેશનની ભીડની પણ ચિંતા નહોતી. એમ તો અમે પાછા હોંશિયાર હં કે! બધું કામ પ્લાનિંગ સાથે જ કરીએ.

ખેર, મૂળ પ્રશ્ન આવ્યો કઈ કઈ જગ્યાએ જવું છે?

‘કેમ? એમ પી જ જવાના ને? તેમાં હું પૂછવાનું?’

‘એમ પી એ કોઈ એક જ જગ્યામાં નથી સમાઈ જતું. એ તો આખું મોટું રાજ્ય છે ને એનો ખાસ્સો મોટો પ્રદેશ છે. ત્યાં જોવાલાયક તો કેટલી બધી ઐતિહાસિક જગ્યાઓ છે. એમાં ભવ્ય મહેલો, કિલ્લાઓ, મંદિરો, મસ્જિદો અને નદી, તળાવ ને ધોધ સિવાય પણ ગાઢ જંગલ, ખીણ, ડુંગરા, પ્રાણીઓ ને પક્ષીઓ પણ જોવાલાયક ખરાં. આપણાથી કંઈ દસ દિવસમાં આખું એમ પી તો જોવાશે જ નહીં. એટલે આ વખતે એક ખૂણો જોઈએ પછી બીજી વાર બીજે ખૂણે જઈશું.’

‘તો તો આપણું જીવન એમ પી જોવામાં જ પૂરું થઈ જાય!’

‘અરે ભઈ, જીવતાં રહીશું ને બૌ ફરશું. પહેલાં નક્કી તો કરીએ કે આ વખતે ક્યાં રખડવું છે?’

સત્તર વર્ષો પહેલાં ભારતના મોટામાં મોટા રાજ્ય ગણાતા એમ પી પ્રવાસની જગ્યાઓ આખરે નક્કી થઈ ગઈ. માંડૂ, ઈંદોર, ભોપાલ, મહેશ્વર, ઓમકારેશ્વર, બાઘ, પચમરી ને તે સિવાય રસ્તામાં જે ગમી જાય તે જગ્યા તો ખરી જ! ચાલો ત્યારે થઈ જ જાય મધ્ય પ્રદેશની રખડપટ્ટી.

મોબાઈલ ઉઠાવો, સમસ્યા ભગાવો

એક જાહેરાત. ‘તમારી દરેક સમસ્યાના ઉકેલ માટે હાજર છે હવે, સરકારશ્રીની એક અદ્ભૂત સેવા–ફક્ત તમારા માટે જ અને ફક્ત આંગળીના ટેરવે–મોબાઈલ ઉઠાવો, સમસ્યા ભગાવો’

‘અરે ભઈ, દરેક સમસ્યા એટલે દરેક સમસ્યા? તો તો બહુ સારું કહેવાય. પણ આ આંગળીના ટેરવે સેવા મળે તે કોની આંગળીના ટેરવે? કંઈ સમજાયું નહીં.’

‘અરે ભાઈ, તમે તો બહુ ભોળા.(એક નંબરના બુડથલ!) હવે તો દરેકના હાથમાં કે ખિચ્ચામાં મોબાઈલ હોય, એટલે કોઈ બી સમસ્યા ઊભી થઈ નથી કે ખિચામાંથી મોબાઈલ કાઢ્યો નથી. સરકાર એમ કહેવા માગે છે, કે તમે એક જ ફોન કરશો કે તમારી સમસ્યાનો હલ અમે બતાવી દઈશું.’

‘લ્યો, આ માળું નવું. આ સેવા તો બઉ હારી કે’વાય! ને આંગળીને ટેરવે? તો ચાલો ને, આપણે શરૂઆત કરી જ દઈએ. લો આ મારો ફોન ને લગાવો સરકારને ફોન.’

‘ભાઈ, એમ સીધો સેરકારને ફોન ના કરાય. જે સમસ્યા હોય,તેને લાગતવળગતા વિભાગનો નંબર આપ્યો હોય તે શોધીને તેને ફોન કરવાનો. ધારો કે, તમારા ઘરમાં પાણી કે વીજળી કે ફોન બંધ થઈ ગયા અથવા તમારા એરિયામાં ગંદકી વધી ગઈ છે, રસ્તા નથી સારા કે વાંદરા–કૂતરાનો ત્રાસ વધી ગયો છે વગેરે તકલીફો માટે જુદા જુદા નંબર આપ્યા હોય, ત્યાં ફોન કરો એટલે તમને તરત જવાબ મળે.’

‘તરત જવાબ મળે? સાચો કે ખોટો? આ તો એટલા માટે પૂછું, કે એ લોકો અમસ્તી તો હા નહીં કહે ને?’

‘અરે ના ના. લોકોની સાથે રહેવા માટે જ તો સરકાર એમની સમસ્યાઓ જાણીને એ બધી સમસ્યાઓ દૂર કરવા માગે છે. લોકોએ એમને ઈવીએમના ડબ્બા ભરી ભરીને મત આપ્યા છે તો તેનો બદલો વાળવાનો કે નહીં?’

‘વાહ ભઈ! ચાલો ત્યારે મારી તો બહુ બધી સમસ્યાઓ છે. હું એક પછી એક ફોન લગાવવા જ માંડું.’

‘ભાઈ ભાઈ, જરા ધીરજ ધરો. એમ ફોન કરશો એટલે આજે ને આજે બધી સમસ્યાઓ દૂર થઈ જ જશે એવું રખે માનતા. હજી તો તમારી સમસ્યા એ લોકો સાંભળે, પછી નોંધે, પછી તમને સમસ્યા દૂર થવાની બાંહેધરી આપે ને એકાદ નંબર આપે. જ્યારે તમારો નંબર આવે ત્યારે તમારી સમસ્યા દૂર થવાનો નંબર લાગશે. આટલી બધી વસતી છે તે વાર તો લાગે ને?’

‘ભલે ત્યારે, તમે બોલો પહેલાં કોને ફોન કરું?’

‘તમારી મોટામાં મોટી સમસ્યા કઈ છે?’

‘એમ જોવા જાઓ તો ઘણી છે ને બધી મોટી જ છે પણ તોય સાલી મોંઘવારી બહુ વધી ગઈ છે. આજે કમાઉં ને કાલે પૂરું, એવું થઈ ગયું છે. કહો તો, કયો નંબર લગાવું?’

‘યાર, આ તો બધાંની જ ને સરકારની પણ બહુ મોટી સમસ્યા છે. મોંઘવારી તો દૂર થશે ત્યારે થશે પણ તમારી પોતાની એટલે ઘરને લગતી કે તમારા વિસ્તારને લગતી સમસ્યા હોય તો બોલો.‘

‘ઓહો એમ ને? તો ઘરમાં તો મારે રંગ કરાવવાનો થઈ ગયો છે, તમારા ભાભીને ઘુંટણનું ઓપરેશન કરાવવાનું છે ને અમારા પાડોશી અમારા કહ્યામાં નથી. પાડોશી તો ઠીક મારાં છોકરાં પણ...હવે જવા દો ને, શું વાત કરવી? છોકરો તો એ હદ સુધી આવી ગયો, કે ‘બાપા, તમે મોબાઈલ લઈને વૉટ્સેપ વૉટ્સેપ રમ્યા કરો ને. અમારામાં માથાં નહીં મારો!’ લો હવે આ મોટામાં મોટી સમસ્યા છે. કોને કહેવા જાઉં? તમારી પાસે કોઈ નંબર હોય તો બોલો.’

‘સૉરી ભાઈ, આવી સમસ્યા તો જાતે જ ઊભી કરેલી હોય એટલે જાતે જ સુલઝાવવી પડે પણ તમારા એરિયામાં ચોવીસ કલાક વીજળી કે પાણી ન આવતાં હોય તો હું એક નંબર કહું ત્યાં ફોન લગાવો અને ઓપરેટર જેમ બોલતી જાય તેમ કરતાં જજો.

‘આ લ્યો લગાવ્યો નંબર, હવે?’

‘હવે ધ્યાનથી સાંભળો ને ફોનમાં જેમ કહે તેમ કરો. મારી સાથે હવે વાત નહીં કરતા.’

‘એમાં તો પહેલાં એક નંબર દબાવવા કીધો. એક નંબર દબાવ્યો તો કહે કે તમારી ફલાણી સમસ્યા માટે બે નંબર દબાવો, બે નંબર દબાવ્યો તો કહે કે તમારે એ સમસ્યાનો ઉકેલ કોની પાસે જોઈએ છે? ‘અ’ પાસે જોઈએ તો ચાર નંબર, ‘બ’ પાસે જોઈએ તો પાંચ નંબર ને ‘ક’ પાસે જોઈએ તો છ નંબર દબાવો. ભાઈ, હું તો ગોથું ખાઈ ગયો. આવું બધું આપણને કેવી રીતે યાદ રહે ને આપણે ક્યાં પેલા અ, બ કે ક ને ઓળખતા હોઈએ? જવા દો, મારી સમસ્યા હું જ જેમ ફાવે તેમ ઉકેલી દઈશ. આ તો ‘મોબાઈલ ઉઠાવો ને સમસ્યા વધારો’ હોવું જોઈએ. શું કે’વુ તમારું?’

'hmmm...'