‘નૉંગ નૂચ’ તરફ કૂચ–––(૧૪)

‘ગ્રાહકોનો સંતોષ એ જ અમારો મુદ્રાલેખ છે.’ આ સૂત્રને ટૂર વ્યવસ્થાપકે બરાબર પચાવેલું અને એની અસર સૌને ડગલે ને પગલે દેખાતી રહેતી. ફક્ત સ્ત્રીઓની જ ટૂર હોય, ત્યારે પહેલાં તો એમની સલામતી જોવી પડે. પછીનું લિસ્ટ તો બહુ લાંબું છે છતાં મુખ્ય મુખ્ય દરકાર જ ગણવી હોય તો, પહેરવેશ, ભોજન અને શૉપિંગ! સ્ત્રીઓની નાની નાની ખાસિયતોને ધ્યાનમાં રાખીને, ફરવાની સાથે સાથે મનપસંદ ભોજન અને ભરપૂર મનોરંજન પણ મળી રહે એનું પૂરતું ધ્યાન રખાયું હતું. સૌને પોતાની પસંદના કપડાં પણ ખાસ યાદ રાખીને પહેરવા મળે ને સૌની સાથે હોવા છતાં, સૌથી જુદા પડી આવવાનો શોખ પણ પૂરો કરવા મળે! એવું તે શું હતું એ વ્યવસ્થામાં?

છ દિવસની ટૂરમાં રોજનો ડ્રેસ કોડ અલગ! એક દિવસ પીળા રંગની પસંદગી કરવાની તો બીજે દિવસે વાતાવરણ ને મિજાજ બેય ગુલાબી થઈ જાય એવા રંગમાં સજવાનું. કોઈ વાર રાત્રે ડિનર પાર્ટીમાં કાળા વેસ્ટર્ન કપડાં પહેરીને મહાલવાનું તો ક્યારેક આસમાન ધરતી પર ઊતરી આવ્યું હોય એમ વાદળી–ભૂરો રંગ બધે છંટાયો હોય! સઘળે ધમાલ જ ધમાલ.ક્યાંય દુ:ખ, શોક,અફસોસ, આશ્વાસન કે ચડેલાં–ઊતરેલાં મોં જોવા ના મળે, આટલી બધી ભિન્ન ભિન્ન મિજાજની યુવતીઓ હોવા છતાં!

ખેર, ઓછા સમયમાં ઘણું બધું કામ–તૈયાર થવાનું, ખાવાનું, ફરવાનું ને થાકવાનું હોવાથી રોજ હૉટેલ પર પાછાં ફરતી વખતે જ સૌને બસમાં બીજા દિવસનું ટાઈમટેબલ સમજાવી દેવાતું. કેટલા વાગે ઊઠવાનું, ડ્રેસ કોડ મુજબ તૈયાર રહેવાનું અને નાસ્તો પતાવ્યા બાદ કયા સ્થળે ફરવા જવાનું તે સઘળું. અમે તો સૌ પેલા ‘લેડી બૉય્ઝ’ને યાદ કરતાં હતાં કે, બીજા દિવસે સવારે છ વાગ્યે ઊઠી આઠ વાગ્યા સુધીમાં ગુલાબી રંગમાં સજીધજીને પોતપોતાની બસ પાસે હાજર રહેવાની જાહેરાત થઈ ગઈ. તરત જ વાતનો વિષય બદલાઈ ગયો અને હૉટેલ પર જઈ કાલની તૈયારીમાં શું શું કરવું તેના મધુર વિચારોમાં સૌએ આંખો બંધ કરી દીધી.

રોજ જ નવાઈ લાગે એવી ઘણી વાતો બનતી રહેતી. આટલી બધી સ્ત્રીઓમાં ન બને તો જ નવાઈ! મોટામાં મોટી નવાઈની વાત એ હતી કે, પાંચસો સ્ત્રીઓ સવારે છ વાગે એક સાથે, કંટાળ્યા વગર ઊઠતી હતી વગર કોઈ બૂમે કે ચિંતાએ! સાત વાગે તૈયાર થઈને નાસ્તા માટે હૉલમાં હાજર થઈ જતી! અને અચરજની વાત તો એ કે, એક પણ સ્ત્રીના મોંમાંથી ખાવાની વસ્તુઓ બાબતે કોઈ કચકચ નહીં! ન સ્વાદ બાબતે કે ન રંગ બાબતે. આ બધો ઘરનાંની ગેરહાજરીનો પ્રતાપ હતો કે તૈયાર, ગરમાગરમ નાસ્તાની વૅરાયટીનો જાદુ હતો? આઠ વાગે તો પાછી નાસ્તો પતાવીને પણ બસ પાસે હાજર! મોડા પડવાની બીક કે રહી જવાની બીક? કોણ જાણે. આનંદની વાત એ હતી કે, હંમેશાં સૌ ખુશખુશાલ જ દેખાતી ને ફરવા જવાની બાબતે ગમે તે તકલીફ સહી લેવા ચૂપચાપ તૈયાર રહેતી. અહીં જોકે, ઘરની જેમ નખરાં, ફરિયાદ કે લાડને કોઈ અવકાશ જ ક્યાં હતો?

તે દિવસે પણ સવારમાં જ, ડાઈનિંગ હૉલમાં ગુલાબનાં એકસામટાં ફૂલોની સુગંધથી જાણે વાતાવરણ ખુશનુમા થઈ ગયું. રંગની સાથે સૌનો મિજાજ પણ ગુલાબી. વાહ! વહેલા વહેલા ને ગરમગરમ નાસ્તો કરવાની લહાયમાં કોઈને એકબીજા સામે જોવાની કે દેખાવનાં વખાણ કે ટીકા કરવાની પણ જાણે ફુરસદ નહોતી. જોકે બે–ચાર દિવસની ઓળખાણમાં ટીકા કરીને અળખામણાં બનવાનું કોને પસંદ હોય? એટલે, ‘હાય....યુ લુક સો બ્યુટીફુલ’ કે ‘વાઉ...સો પ્રીટી...’ કે ‘નાઈસ ડ્રેસ’ ને ફલાણું ને ઢીંકણુંને બાજુ પર મૂકીને સૌ ઝાપટવામાં મંડેલી. આ બધું તો પછી પણ થઈ શકશે.

કાંદાનાં ભજિયાંની સુગંધે તે દિવસે ભજિયાં–કાઉન્ટર પર ભારે ભીડ હતી. પટાયામાં પણ ભજિયાં ને ગરમાગરમ જલેબી? ભઈ, ટૂરવાળાના હાથમાં પ્રવાસીઓની નાડ હોય છે તે કેમ ભૂલાય? આવું બધું ખવડાવી પીવડાવીને તો એ લોકો બોર આપીને કલ્લી કઢાવી લે છે! જાણે છે કે, લૂલી પર લગામ કેટલા દિવસ રખાય? ચાર જ દિવસમાં કાંદાનાં ભજિયાં વગર રહી જશે તો બીજી વાર પાંચસોમાંથી સો પણ નહીં આવે. ખેર, આપણે તો ખાવાનું પહેલાં, સગવડ પહેલાં અને ફરવાનું છેલ્લે. એટલે જ કદાચ નાસ્તા માટે પૂરો એક કલાક અપાતો હતો. જાતજાતના ભારતીય ને વિદેશી ને થાઈ નાસ્તાઓની ભરમારમાં અટવાઈને, ઠૂંસ્યા પછી પણ ચા–કૉફી–જ્યૂસ ને ફ્રૂટ ડિશની જગ્યા સૌના પેટમાં, ટ્રેનની ભીડમાં ગોઠવાઈ જતા પેસેન્જરની જેમ સાંકડમૂકડ પણ થઈ જતી.

જવાનું હતું નૉંગ નૂચ વિલેજ. જોકે, ઉચ્ચારમાં બધાની જીભ લોચા વાળતી હતી પણ ચાલે એ તો. થોડા સમયમાં તો બધું ભૂલાઈ પણ જવાનું હતું. થોડો નાસ્તો સાથે રાખવાની સૌને તાકીદ કરાઈ હતી કારણકે, એ વિલેજમાં ખાસ્સું ચાલવાનું હતું, ફરતાં ફરતાં બધું જોવાનું હતું અને થોડા શોની મજા પણ માણવાની હતી. લગભગ બપોર થઈ જશે એ જાણીને નાનકડી પિકનિકની તૈયારી રૂપે સૌએ નાસ્તા–પાણીની ગોઠવણ કરી લીધી. થેલીમાં રેઈનકોટ/છત્રી પણ હાજર. ક્યારે વરસાદ પડે કંઈ કહેવાય નહીં.

એમ તો બૅંગકૉક ને પટાયા ભયંકર ગરમીના વિસ્તાર– ચામડી તતડાવી નાંખે. પણ કુદરતની મહેરબાની ગણો કે જે ગણો તે, અમારા બધા જ દિવસો વાદળછાયા વાતાવરણમાં જ વીત્યા. ન વરસાદ પડ્યો કે ન કાળઝાળ તડકો! હા, ગરમી ને ઉકળાટ ભયંકર, પણ કેમ સહન થયાં? જ્યાં ને ત્યાં ઠંડાં પીણાં ને આઈસક્રીમ ને ફ્રૂટની લલચાવતી લારીઓની હાજરી. બસ બીજું શું જોઈએ?

ઘણાં પ્રખ્યાત સ્થળો વિશે એવું કહેવાય કે, ‘ફલાણી જગ્યાએ જાઓ તો આટલું તો જોજો જ ને તેટલું તો કરજો જ.’ તેવું બૅંગકૉક માટે કહી શકાય કે, ફરતાં ફરતાં જ્યાં જે મળે તે ફ્રૂટની મજા તો લેવી જ. આખો દિવસ બીજું કંઈ ન ખાઓ ને એકલાં ફ્રૂટ જ ખાઓ તો પણ સંતોષ થઈ જાય એટલાં રસાળ ને સ્વાદિષ્ટ! જ્યાં ને ત્યાં છૂટથી મળી રહેતાં તરબૂચ ને પપૈયા ને અનાનસને તો જેટલી વાર જોઈએ એટલી વાર મોંમાં પાણી છૂટે. બીજા જે નવા ફ્રૂટ દેખાય તે પણ ખાવામાં કોઈ વાંધો નહીં, પૈસા પડી ગયાની લાગણી કોઈ વાર નહીં થાય.

મારા તો બહુ ધ્યાનમાં ન આવત પણ પલ્લવીબહેન ખાવા–ખવડાવવાના ભારે શોખીન, એટલે જ્યાં ફરીએ ત્યાં નવું કોઈ ફ્રૂટ એમની નજરે પહેલું ચડી જાય. ફ્રૂટ ચાખવા માટે પણ લઈ આવે ખરાં અને પછીથી અમે બન્ને, ‘મસ્ત છે’ કહેતાં એની મજા લઈએ. લારી પર મળતી જાતજાતની વાનગીઓમાં અમે બહુ જીવ વળગાવતાં નહીં, કારણ? એક તો પરદેશમાં માંદા પડવું પોસાય નહીં અને વળી એમાં કંઈ નૉન વેજ નીકળ્યું તો? નૉન વેજ ખાવાવાળા પણ લારી પર નહોતાં ખાતાં! ચીનાઓની અસરને લીધે બધાં જ જીવજંતુઓ ને પ્રાણીઓની જાતજાતની વાનગીઓ મળતી હોય ત્યાં અમુક જ ખાનારાંઓ ક્યાં બધું શોધવા જાય? એટલે મોટે ભાગે તો સૌ હૉટેલમાં જ સાથે જ જમી લેતાં.

લગભગ દસ વાગ્યે અમારી બસ ‘નૉંગ નૂચ વિલેજ’ના દરવાજે ઊભી રહી. છસ્સો એકરમાં પથરાયેલા એક સ્ત્રીના સામ્રાજ્યને જોવા અમે સૌએ કૂચ આદરી. એક...દો..એક....દો...