અન્તાલ્યા એરપોર્ટ પર ગરબડ

વેજ નૉનવેજનું ચક્કર તો હજી શરૂ થયું હતું ને અમે પહેલા જ ચક્કરમાં ફસાઈ ગયેલાં. આવી ડોમેસ્ટિક ફ્લાઈટમાં તો ભાઈ ચોવીસ કલાક આગળથી જણાવી દેવાનું કે, અમે વી આઈ પી છીએ ને અમને તો શાકાહારી નાસ્તો જ મળવો જોઈએ. (એવું પેલી એર હૉસ્ટેસે કહેલું.) અમે દોઢ કલાકની ફ્લાઈટમાં શું ખાઈએ ? એરપોર્ટ પર બે કલ્લાક બેઠેલા ત્યારે થેપલાં ને ખજૂરપાક આરોગીને બેઠેલાં એટલે ભૂખ તો નહોતી પણ પ્લેનનો નાસ્તો એમ જ જવા દેવાનો ? મન મનાવીને  અમે બ્રેડ–બટર ને કૉફીનો આનંદ લીધો. ‘મને તો બ્રેડ બો ભાવે’, એવા ભાવથી ખાહું તો બ્રેડ હો ઘીમાં બોરેલી રોટલી જેવી જ લાગહે એવું અમે અંદરઅંદર હમજી લીધું. મને તો, ગાલિબસાહેબની યાદ આવી ગઈ, ‘દિલકો બહેલાનેકે લિયે ગાલિબ યે ખયાલ અચ્છા હૈ...’ સફરમાં તો એવું કે, જાતજાતનું સફર કરતાં કરતાં ક્યારે કોની યાદ આવી જાય તે કંઈ કે’વાય નીં.

ખેર, દોઢ કલાકની જ મુસાફરી ઉતી એટલે ચલાવી લીધું બાકી તો, એ પ્લેનમાં બો હાંકડ લાગતી ઉતી ! પેલા પ્લેન જેવી આરામથી અ’રાય ફરાય તેવી જગા નીં ! જોકે, આપણે પ્લેનમાં કંઈ ફરવા કે રમ્મા થોડા આવેલા ઉતા ? બધે આરામથી પો’રા થઈને બેહવાનું જોઈએ તે આવી પાંહે પાંહે સીટ ને નાલ્લા પ્લેનમાં હો બધી હગવડ હોધવા બેઠા. આપણો સભલો જ નીં હારો. બસ ને ટ્રેનની લાઈન ને ધક્કામુક્કી કેમ ભૂલી ગીયા ? ઓહે, ચાલો જવા દેઓ. વરી અન્તાલ્યા તરફ ગતિ કરો. અન્તાલ્યા આવવાની જાહેરાતે બધાના તો ખબર નીં પણ અમારા જીવમાં જીવ આઈવો ને અમે હાદાહીધા ને નાલ્લા એરપોર્ટની વિધિ પતાવ્વા લાઈનમાં ગોઠવાયા.

આ એરપોર્ટ પર હો કસ્ટમની બધી વિધીઓ પતાવતા થોડો ટાઈમનો ભોગ આપ્પો પઈડો. આમ તો તાં કોઈએ કોઈ ધાડ મારવાની નીં ઉતી પણ મુસાફરીથી થાકેલા ને ઓ’ટલ કે ઘેરે પોં’ચવાની ઉતાવરવારા પેસેન્જરોને છેલ્લા છેલ્લા ચેકિંગનો કંટારો આવે તે સ્વાભાવિક છે. અમારો સામાન ચેક થઈ ગીયો ને મારી બે બે’નો હો એ’મખેમ સિગ્નલ ક્રોસ કરી ગઈ પણ મારી હાથે જ કોને ખબર કસ્ટમવારાને હું વેર કે, જ્યારે જ્યારે મારું ચેકિંગ થાય કે મારો સામાન સ્કેનરમાંથી નીકરે કે એક વાર તો ટીટ્ ટીટ્ કે પીપ્ પીપ્ અવાજ આવવો જ જોઈએ. મને ઓછામાં ઓછી તણ વાર સિગ્નલના દરવાજાની આરપાર કરાવીને આખરે છોડી ત્યારે જવા દીધી. એ લોકોને મસીન પર વિશ્વાસ એટલો માણહ પર નીં મલે ! તેમાં હો, પરદેસીઓ પર તો બિલકુલ નીં. બાકી અમારા તણ્ણેવમાંથી એકુનો હો ચે’રો ખૂંખાર કે આતંકવાદી કે ચોર જેવો નીં લાગતો ઉતો તેની અમને ખબર ઉતી. જોકે, દરેક સજ્જન દેખાતા ચે’રા સાહુકાર નીં ઓ’ય તે જગજાહેર વાત છે એટલે મારી જગ્યાએ બીજા કોઈને હો એ લોકો ચાહે તો દહ વાર સિગ્નલની આરપાર દોડાવી હકે. અમે તણ્ણેવ એકબીજાની હામે જોઈ ઓહતા ઓહતા સામાન લઈ ચાલતા થીયા.

હૅન્ડબૅગને ટ્રોલીમાં મૂકી એક વાર પર્સ ને પાસપોર્ટ તરફથી સબ સલામતનું સિગ્નલ મલતા અમે દરવાજા તરફ વઈરા. કાચની પેલે પાર પવનનું જોર ને વરહાદના ઝાપટાની અસર દેખાતી ઉતી. બાપ રે ! અન્તાલ્યા આવતાની હાથે જ ગરમાગરમ સ્વાગતને બદલે અમારું ઠંડુ, થથરાવતું ને ગભરાવતું સ્વાગત ? ગરમ કપડા ને છત્રી તો બધાની બૅગમાં ગોઠવાયલા, અ’વે ? અમારા તો અ’લકાફુલકા ગરમ કપડાં ઉતા જેનાથી આ પવનના સુસવાટાનો સામનો થવાનો નીં ઉતો. જોકે, અમને લેવા તો ગાડી આવ્વાની જ ઉતી ને તે તો દરવાજાની હામે આવે ત્યારે જ બા’ર નીકરીને ગાડીમાં ભરાઈ જવાનું ઉતુ, એટલે બો ચિંતા કરવા જેવી નીં ઉતી. પણ એના હારુ બા’ર જવુ તો જરૂરી ઉતું. ખબર કેમ પડે કે, અમને લેવા કોણ આઈવુ છે ? આખરે અમે ઠંડીનો સામનો કરતા, થોડું ઘણું ધ્રૂજતા ને બા’ર થોડે દૂર બધાના નામના પાટિયા લઈને ઊભેલા લોકો તરફ જોઈ, નામ વાંચતાં વાંચતાં ફરવા માઈન્ડુ. અફસોસ ! કોઈના આ’થમાં અમારા નામનું પાટિયું જ નીં મલે ! અ’વે ?

અમારી પાછળ તો ટુરિસ્ટોનો ધસારો બા’ર નીકરવો ચાલુ જ ઉતો એટલે અમે એક તરફ ઊભા ર’ઈ ગીયા. અમારી આજુબાજુ ટૅક્સીવારા ને પ્રાયવેટ કારવારા હો થોડા લોકો ઊભેલા. અમારે તો એ લોકો હાથે વાતચીત કરવી ઉતી ને પૂછવું ઉતુ કે, તમે કોઈએ અમારી ગાડીના ડ્રાઈવરને જોયો ? અથવા તો, અમને તણ બે’નોને લેવા કોઈ આઈવુ ઓ’ય એવું ધ્યાનમાં છે ? પણ એ લોકોને ઈંગ્લિસના ફાંફાં ઉતા. કોને પૂછીએ ? એવામાં યાદ આઈવુ કે, અમારી પાંહે તો કાગળમાં બધા નંબર છે તેના પર ફોન કરીને જાણી લેઓ, સિમ્પલ. આ ધ્રુજાવતી ઠંડીમાં તો વિચારો હો ઠૂંઠવાઈ જાય કે હું? કંપનીની ઓફિસે ફોન કઈરો તો એમણે જણાઈવુ કે, ડ્રાઈવર તો ક્યારનો તાં જ છે. અમારી ના હાંભરીને એ ભાઈએ ડ્રાઈવરને ફોન લગાઈવો કે ડ્રાઈવર પાંચ મિનિટમાં દોડતો દોડતો અમારી પાંહે આવી ઊભો. બિચારો બુઢ્ઢો ડ્રાઈવર ક્યારનો છેલ્લા દરવાજે અમારી રાહ જોતો ઉતો ને અમે પે’લ્લા દરવાજે એની રાહમાં ઊભેલા! ઝરમર વરસાદ ને ઠંડા પવનની મજા લેતાં અમે વે’લ્લા વે’લ્લા ચાલવા માઈન્ડુ ગાડી તરફ. ઓહો ! ગાડી હો કેટલી દૂર પાર્ક કરેલી ! ભઈ, આ એરપોર્ટ ઉતું કંઈ બસસ્ટૉપ કે ટ્રેનનું સ્ટેસન થોડું ઉતું કે, દરવાજાની હામે જ પાર્કિંગની સગવડ મલે ?

એક મોટી મર્સિડિસ વૅનમાં અમે સામાન હાથે ગોઠવાયા ને બીજા હાથેવારા પ્રવાસીઓની રાહ જોવા માંડી પણ પેલા કાકાએ તો બેહતાની હાથે જ ગાડી ચલાવી મૂકી ને એરપોર્ટની બા’ર નીકરતા જ ભગાવવા માઈન્ડી ત્યારે ખબર પડી કે, અમે તણ સાહી મે’માન ઉતા આટલી મોટી વૅનમાં ! વાહ ભઈ, સરૂઆત તો હારી થઈ. ભાસાની દરિદ્રતાને કારણે ડ્રાઈવરદાદા હાથે અમારી કોઈ વાત નીં થઈ–એક અક્સરની હો નીં. હું આખા ટર્કીમાં આવી રીતે ફરવાનું છે ? લોકો હાથે વાત કઈરા વગર કેમ ચાલહે ? ને તે હો અમને તણ તણ જણને ? જોઈએ તો ખરા આગળ હું ખેલ થતા છે !