અમારું ફ્રિજ

આમ જોવા જાઓ તો અમારું ફ્રિજ કોઈ નવી નવાઈનું નથી. ફ્રિજ તો ફ્રિજ જેવું જ હોય ને? એ તો દરેક કંપનીવાળાને પોતાના ફ્રિજની ખૂબીઓને જરા વધારે પડતી જ ચગાવીને બતાવવાની અને સ્ત્રીઓને દુનિયાભરની ખુશી જાણે કે એ લોકો જ આપતાં હોય એવો દેખાડો કરવાની ટેવ એટલે કોઈ ફ્રિજવાળા શાકભાજીનું ખાનું ઉપર રાખે ને કોઈ વળી નીચે રાખે. ગમે તે હોય સ્ત્રીઓને તો આખા ફ્રિજમાં ગમે ત્યારે ગમે તે ખાનાનું કામ પડે એટલે વાંકા તો વળવું જ પડે. આડું ફ્રિજ હોય તો બિલકુલ વાંકા વળવું ન પડે પણ એ તો જગ્યા કેટલી રોકે? ને દરવાજા કેટલા રાખવા કે કેવી રીતે ખોલવા તેનોય સવાલ એટલે હજી તો ઊભા ફ્રિજ જ ચાલે છે.

હા, તો અમારા ફ્રિજમાં ખાસ કંઈ નથી પણ જો ફ્રિજનો દરવાજો અડધી મિનિટથી વધારે ખુલ્લો રહે ને તો અંદરથી ટીંટ ટીંટ કે પીપ પીપ જેવા અવાજનું સિગ્નલ મળવા માંડે છે! શરૂઆતમાં તો આ સગવડ જાણીને હું બહુ ખુશ થયેલી કે ચાલો આ બહાને ફ્રિજ બહુ વાર સુધી ખુલ્લું નહીં રહે જે પહેલાં કોઈ વાર, થોડી વાર સુધી ને કોઈ વાર, ઘણી વાર સુધી ખુલ્લું રહી જતું! હા એમાં જોકે ભૂલ તો મારી જ થતી. જો શાક કાઢવા ફ્રિજ ખોલું ને તે જ સમયે દરવાજે બેલ રણકે તો... કોણ હશે? એની ચિંતામાં ફ્રિજ ખૂલ્લું મૂકીને જ દોડી જતી. પછી જો ટપાલી કે કુરિયરવાળો આવ્યો હોય તો એમને રવાના કરવામાં બે પાંચ મિનિટ તો લાગે જ ને? ત્યારે રસોડામાં ફ્રિજ મારી રાહ જોતું મોં વકાસીને બેઠું હોય ને હું તો દરવાજે એમની સાથે પણ વાતે લાગી હોઉં! અરે એમાં પણ જો ફ્રિજ ખોલ્યા પછી કોઈનો ફોન આવતો, તો પછી ફ્રિજે મારી ખાસ્સી રાહ જોવી પડતી કે ક્યારે મૅડમ આવે ને મને બગડતું બચાવે. ખેર, આવા બધા નાના મોટા પ્રસંગોથી બચવા જ અમારે ત્યાં સિગ્નલવાળું ફ્રિજ ‘ટકોર સાથે’ આવ્યું. ‘લે, હવે દરવાજો અડધી મિનિટથી વધારે ખુલ્લો રહેશે તો અંદરથી અવાજ આવશે ને તને યાદ કરાવશે કે દરવાજો ખુલ્લો છે.’

દિવસો જતાં મને સમજાયું કે આ સિગ્નલ તો માથાનો દુખાવો જ છે. તમે જ કહો, ફ્રિજ ખોલ્યા પછી જ ખબર પડે ને કે એમાં વાસી ખાવાનું કેટલું બચ્યું છે કે, દૂધ કેટલું છે ને કેટલું મગાવવું પડશે કે દહીં છે કે જમાવવું પડશે? શાકભાજીની ટ્રે ખોલ્યા પછી જ ખબર પડે ને કે કયું શાક છે ને કયું મગાવવું પડશે? કચુંબરમાં શું શું જોઈશે? ભાજી કઈ છે ને કઈ ફેંકવા જેવી થઈ ગઈ છે? હવે આ બધું ફ્રિજ ખોલ્યા વગર થોડી ખબર પડવાની? વળી ફ્રિજ ખોલીને જોવામાં ને દરેક વાત પર વિચારવામાં સમય તો જાય જ ને? ભલે ને આ કોઈ બહુ અઘરા પ્રશ્નો નથી કે કોઈ ગૃહિણી એના જવાબો ન આપી શકે પણ બધું વિચારીને સમુંનમું કરવામાં સમય તો જોઈવાનો જ. તો પછી ફ્રિજ બનાવવાવાળાએ આ બધું વિચારવા માટે ફક્ત અડધી જ મિનિટનો સમય કેમ આપ્યો?

સ્વાભાવિક છે કે ફ્રિજ બનાવતી વખતે એ લોકોએ શાકભાજી કે દૂધ, દહીં મૂકીને એને ઠુંડું કરવા મૂકીને જોઈ લીધું હશે કે કેટલા કલાક આ બધું તાજું રહે છે! બસ. એમને તો એ જ જણાવવું છે ને કે આ ફ્રિજમાં ખાવાપીવાની વસ્તુઓ દિવસો સુધી ને અમુક વસ્તુઓ તો મહિનાઓ સુધી પણ બગડતી નથી. ફ્રિઝરમાં તો વરસોના વરસો સુધી બધું જેમનું તેમ જ રહે છે! નક્કી આ બધું વિચારવાવાળા ને ફ્રિજની ડિઝાઈન બનાવવાવાળા પુરુષો જ હશે તો જ આટલી સાદી સીધી વાત પણ એ લોકો સમજી ન શક્યા, કે ફ્રિજમાં વસ્તુ ફક્ત સારી રહે તે જ જરૂરી નથી પણ ફ્રિજમાંથી બધું લે–મૂક કરવામાં જ કેટલો સમય જાય ને એટલી વાર તો ફ્રિજ ખુલ્લું રાખવું જ પડે. વળી રસોઈ કરવાના સમયે ગૃહિણીએ બીજાં પણ કેટલાંય કામો પતાવવાનાં હોય ત્યારે એમ દર અડધી મિનિટે ટીંટ ટીંટનો અવાજ એનું મગજ ફેરવી દે કે નહીં?

આવા ડરામણા અવાજને બદલે જો દર અડધી મિનિટે મધુર સુરાવલિ વહેતી થાય કે બે સારા શબ્દો સરે(જેની આશમાં એ દોડાદોડી કરતી હોય) અથવા તો કોઈ મધુર સ્વરે એને એમ કહે કે, ‘અલી, ફ્રિજ ખુલ્લું રહી ગયું જરા બંધ કરી દે ને.’ તો? કેટલું સરસ લાગે? રસોડામાં પણ ગૃહિણી ખુશમિજાજ રહે એવું આ લોકો ક્યારે વિચારશે?