હાસ્યલેખક છું એટલે.....

એક દિવસ એક બહેન મને મળવા આવ્યાં ત્યારે આંખમાં ઝળઝળિયાં સાથે મેં એમનું સ્વાગત કર્યું, ‘આવો.’

મારી ભીની આંખ જોઈ એમનું હૃદય પણ ભીનું થઈ ગયું, દ્રવી ઊઠ્યું. મોં પડી ગયું ને અવાજ તો ગળગળો થઈ ગયો ! બે ઘડી સુધી તો એ કંઈ બોલી જ ન શક્યાં. નીચું જોઈને સોફામાં બેસી રહ્યાં. મેં એમને પાણી આપ્યું તો સામો એમણે મને ગ્લાસ ધર્યો, ‘તમે પી લો પહેલાં.’

‘અરે ના ના. પીઓ ને તમે, બહાર બહુ તાપ છે. પી લો પછી આપણે આઈસક્રીમ ખાઈએ અથવા તમે કહો તો શરબત બનાવું.’

મારી વાતોથી ને મારા અવાજથી એમણે રાહતનો શ્વાસ લીધો ને એક ઘૂંટે ગ્લાસ ખાલી કરી મારી સામે જોઈ રહ્યાં. મને હસતી જોઈ એમણે પણ હસવાનો સારો એવો પ્રયત્ન કર્યો.

‘તમારી તબિયત નથી સારી ?’

‘ના, ના. સારી છે ને.’ (ઘોડા કે ઘોડી જેવી ?)

‘તમને કંઈ થયું છે ?’ એમના અવાજમાં ખાસ્સી ચિંતા હતી.

‘કંઈ નથી થયું, કેમ ?’

‘એ તો અમસ્તું. મને લાગ્યું કે...કંઈ નહીં, જવા દો.’

‘અરે, કહી દો જે કહેવું હોય તે. તમને શું લાગ્યું ?’

‘એ તો હું આવી ને ત્યારે તમારી આંખમાં પાણી.....’

બિચારાં ગભરાઈ–ગભરાઈને મારી આંખમાંના પાણીનું કારણ જાણવા માગતાં હતાં, કદાચ એમની પાસે કારણનું કોઈ મારણ હોય !

‘ઓહ એ...! અરે ભાઈ, ક્યારનાં મને બગાસાં આવતાં હતાં તે ટાળવા મેં આંખમાં પાણીની છાલક મારેલી ને એવામાં તમે આવ્યાં. તમને શું લાગ્યું ? હું રડતી હતી ? રડે મારા દુશ્મન.’ (‘હું કંઈ રડું બડું નહીં’ ને ‘હું તો બધાંને રડાવીને રડું એવી છું’ એવું બધું ઈચ્છા હોવા છતાં મારાથી બોલી ન શકાયું. જોકે સારું જ થયું, નહીં તો મારી છાપ કેવી પડે ?)

‘હંઅઅ..તે જ. મને થયું જ કે, તમે તો હાસ્યલેખક. બીજાને હસાવનારાં, તમે કંઈ થોડાં રડવાનાં હતાં ?’ એમને શાંતિ થઈ એટલે મારા વિશેની ગેરમાન્યતા એમણે સનાતન સત્યની માફક રજૂ કરી.

આ વળી નવું ! મને તો આજે જ ખબર પડી કે, મારાથી રડાય નહીં ! ખાસ તો, કોઈના દેખતાં તો નહીં જ. એકલાં–એકલાં રડી લેવાય, બાકી ખોટી છાપ પાડવી હોય તો કોઈના દેખતાં રડવું ! એમને હું કઈ રીતે સમજાવું કે, રડવું એ તો મારી પ્રિય હૉબી છે. કંઈ કામ ન હોય, કંઈ સૂઝતું ન હોય કે પછી કોઈ કામ કરવાનો મૂડ ન હોય ત્યારે બે ઘડી રડી લઉં છું. સારું લાગે છે. અકળામણ દૂર થઈ જાય છે. મન હળવું થઈ જતાં એક પછી એક કામ પણ સૂઝવા માંડે છે. મૂડ તો બની જ જાય ને સાથે કામ ફટાફટ થઈ જાય ! એટલે બે ઘડી રડવાનું તો મને ઘણી વાર ફળદાયી નીવડ્યું છે.

એમ તો, રડવાની ટેવ મને નાનપણથી જ. નાની અમસ્તી વાતમાં અમસ્તી જ રડવા માંડતી ! તેના મને બે ફાયદા થતા. એક તો કોઈ મને છેડવાનું એટલે કે હેરાન કરવાનું નામ લેતું નહીં, ‘ભાઈ, રે‘વા દેજે. એ તો પાછી જરા વારમાં ટવરવા માંડહે.’ મારો ભેંકડો કે મારાં આંસુ આમ બચી જતાં. ઘરમાં એ બહાને શાંતિ રહેતી ને બીજો ફાયદો કે, મારું કહ્યું બધાં તરત જ માની લેતાં ! જોકે, મારા વાંક કે ગુના વખતે મારી સામે ડોળા કાઢનારને કે ઘાંટો પાડનારને હું તરત જ મોટેથી રડીને ગભરાવી કાઢતી. એટલે મેં રડવાની ટેવ તો ચાલુ જ રાખેલી. એ જ તો મારું એક માત્ર અમોઘ શસ્ત્ર હતું. (જે આજે પણ ઘરનાંને ગભરાવવા સારું કામ આપે છે !)

મારી સહનશક્તિ એમ તો બીજી સ્ત્રીઓ જેવી જ. એટલે કોઈ વાર તવા પર ભાખરીને બદલે મારી આંગળી ફરી જાય કે પેણીના ગરમ તેલમાં પૂરીને બદલે આંગળી મૂકાઈ જાય, કે દરવાજામાં આગળાને બદલે મારાં આંગળાં ફસાઈ જાય કે પછી મારું માથું દુ:ખે–તાવ આવે ત્યારે મને રડવું આવી જાય ખરું. જ્યારે જ્યારે મોંઘવારી વધે, અડધો કલાકથી વધારે મારી ટ્રેઈન મોડી થાય અથવા અધવચ્ચે અટકી જાય કે હું ટ્રાફિકમાં ફસાઈ જાઉં ત્યારે બેઠાં બેઠાં કંઈ કામ ન હોવાથી, નકામા વિચારો કરવાને લીધે કે ટાઈમ પાસ કરવા પણ હું રડી લઉં ખરી.

એટલે રડવાનાં તો મારી પાસે એક નહીં અનેક કારણો છે. કોઈ પૂછે કે, ‘કેમ રડો છો ?’ તો બે ઘડી રડવાનું માંડવાળ કરીને મારે વિચારવું પડે છે કે, હું કયા કારણસર રડું છું ! પાછું વાજબી કારણ જ આપવું પડે નહીં તો, ‘અમસ્તાં જ’ એવો જવાબ આપું તો એમ કહે કે, ‘જાઓ જાઓ, અમસ્તાં જ કોઈ રડતું હશે. બોલો ને, શું થયું ? કેમ રડો છો ?’ એમને ટાળવા માટે પણ મારે કોઈ યોગ્ય કારણ શોધવું જ પડે. નહીં તો એ મારો પીછો ન છોડે. પછી તો, એમનાથી પીછો છોડાવવા મારે પાછું રડવું પડે ! ‘કંઈ નહીં, હમણાં મને એકલી રે’વા દો પ્લીઝ. પછી તમને કહીશ. હમણાં જાઓ.’

આપણને કોઈ વસ્તુ તરત જોઈતી હોય કે આપણે કંઈ બનાવવું હોય તો પણ સ્વાભાવિક છે કે, બે–પાંચ મિનિટ તો જોઈએ. જ્યારે આંસુનું એવું નથી. આંખની પાછળ કાયમ તૈયાર જ બેઠાં હોય ! કોઈની આંખમાં આંસુ જોયાં નથી કે, મારી આંખમાં પણ આંસુ ઝગારા મારવા માંડે. એમાં ને એમાં તો હું ટીવી જોતી હોઉં ત્યારે કે ફિલ્મ જોવા ગયાં હોઈએ ત્યારે મારી આજુબાજુ બેસવા માટે તો ઘરનાં લોકોમાં પડાપડી થઈ જાય ! એ લોકો ફિલ્મ જોવાની પડતી મૂકીને હું ક્યારે ડુસકાં ભરું તેની રાહ જોયા કરે ને પછી જે હસે જે હસે....તે જોઈને મારે રડવું કે નહીં ?

આટલું બધું અશ્રુપુરાણ વર્ણવવાનું કારણ એક જ, પેલાં બહેનની માન્યતા કે ગેરમાન્યતા દૂર થાય. આખરે તો હું સ્ત્રી પહેલાં, લેખક પછી. એટલે સ્ત્રીથી તો રડાય જ ને લેખકથી ? કેમ લેખક માણસ નથી ? લેખકથી પણ રડાય. બધાંથી રડાય. એવું કહેવાય છે કે, રડવાથી આંખ ચોખ્ખી થાય છે એટલે હું તો રોજ ઓછામાં ઓછું એક વાર તો રડી જ લઉં. તમે ?